Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Σας εύχομαι ολόψυχα Χαρούμενες γιορτές, αίσιον και ευτυχές το 2013
Ήθη και έθιμα στο Βαμβακόφυτο

     Ο Χριστός μας αξιώνει και πάλι να γιορτάσουμε τη γέννησή του με βαθιά θρησκευτική πίστη και ευλάβεια και με τα χρηστά ήθη και έθιμα, που απεικονίζουν αντιλήψεις και νοοτροπίες, αισθήματα και χαρακτήρα ελληνικό. Τα Έθιμα διαμορφώθηκαν με τη μακρόχρονη εφαρμογή τους, κληρονομήθηκαν από τη Παράδοση και διατηρούνται από γενεά σε γενεά. Εν συντομία θα αναφερθώ σε τοπικά, του χωριού μου Έθιμα και στις ιδιαιτερότητες που παρουσιάζουν, αλλά χωρίς τελικά να διαφέρουν και να αποκλίνουν από τα πατροπαράδοτα έθιμα των ημερών. Εκείνο όμως που πρέπει να μας προβληματίσει είναι η τάση της εγκατάλειψης των εθίμων που παρατηρείται στις νεώτερες γενεές, επίσης οι αλλαγές και αλλοιώσεις που επιφέρουν σ’ αυτά ο σύγχρονος τρόπος ζωής, που χαρακτηρίζεται κυρίως από την εύκολή και γρήγορη απόκτηση και απόλαυση υλικών αγαθών και κοιλιόδουλης ευδαιμονίας.

Κάλαντα

     Το όνομά τους το παίρνουν από τις καλένδες. Ήταν πενθήμερη γιορτή των Ρωμαίων που συνέπιπτε με την είσοδο του νέου έτους. Στο χωριό μας, στα παιδιά που έψαλλαν τα κάλαντα παλιότερα πρόσφεραν ξυλοκέρατα(= χαρούπια:καρποί επιμήκεις, σκληροί και στιλπνοί με σκούρο καφέ χρώμα και γλυκιά γεύση). Σπανίως πρόσφεραν πορτοκάλι ή μανταρίνι και στα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς ένα κομμάτι λουκάνικο που το αρμαθιάζανε τα παιδιά σε ένα γαλβανισμένο σύρμα που κρατούσανε και το ετοιμάζανε περίτεχνα από μέρες πριν.

Χοιροσφάγια

     Έθιμο με βαθιές τις ρίζες του που τείνει όμως να εξαλειφθεί. Από τα Σατουρνάλια(ρωμαϊκή γιορτή) προς τιμήν του Θεού Σατούρνου(Κρόνος), επιβίωσε το έθιμο της σφαγής του χοίρου, τα λεγόμενα χοιροσφάγια . Είναι η σφαγή των χοίρων με τελετουργικό τρόπο τις παραμονές των Χριστουγέννων. Τα τσιρίγματα που ακούγονταν από τα χαράματα, μαρτυρούσαν την πάλη ανθρώπων και χοίρου, ώσπου να υποκύψει το ζώο στη μοίρα του. Στο καζάνι έβραζε το νερό για το καθάρισμα του σκληρού τριχώματος και το παιδί (αγόρι συνήθως) περίμενε καρτερικά να φιλήσει τον πισινό(πρωκτός) του γουρουνιού για να πάρει τη φούσκα(ουροδόχος κύστη), να την κάνει μπάλα για ποδόσφαιρο. Σήμερα το παιδί έχει όσες μπάλες θέλει, χωρίς να υφίσταται τέτοιου είδους δυσάρεστες δοκιμασίες. Αλλά και ελάχιστοι πλέον σφάζουν γουρούνι, γιατί η εκτροφή του θέλει την καθημερινή φροντίδα του και έναν ειδικό χώρο.
     Ολόκληρη χρονιά τάιζαν το γουρούνι και όταν το ζύγιζαν μετά τη σφαγή συνήθως περνούσε τις 100 οκάδες(128 κιλά). Αγόραζαν αμέσως ένα μικρό γουρουνάκι για την επόμενη χρονιά. Το πολύ βάρος σήμαινε πολύ λίπος. Παρασκεύαζαν λουκάνικα και πιο χοντρά τα λεγόμενα "καρβίτσες" και το "Μπομπόκ". Γέμιζαν δυο και τρεις τενεκέδες (δοχεία λευκοσιδηρά) με λίπος για μαγείρεμα και τηγάνισμα όλο το χρόνο. Το παχύ κρέας το πάστωναν, δηλαδή το συντηρούσαν σε πολύ και χοντρό  αλάτι.  Το έτρωγαν ωμό ή τηγανητό ή βραστό μέσα κυρίως στη φασολάδα. Ένα κομμάτι ωμό παστωμένο χοιρινό με ένα κεφάλι ξερό κρεμμύδι ήταν νοστιμότατη τροφή.

Χριστουγεννιάτικο Δένδρο
 
     Το πρώτο Χριστουγεννιάτικο δέντρο που ήταν έλατο, έφεραν στην Ελλάδα το 1833 οι Βαυαροί της Γερμανίας και στολίστηκε στα ανάκτορα του Βασιλιά  Όθωνα  στο Ναύπλιο. Πρέπει να σημειώσουμε ότι το Χριστουγεννιάτικο δέντρο εκτόπισε το παραδοσιακό καραβάκι που στόλιζαν οι Έλληνες τις ημέρες των Χριστουγέννων. Σε ορισμένες περιοχές (κυρίως στα νησιά) εξακολουθούν ακόμα να στολίζουν καραβάκια.
     Από το 18ο αιώνα χρησιμοποιούσαν κισσό ή πρίνο (πουρνάρι) και αργότερα μέχρι σήμερα έλατο. Στο Βαμβακόφυτο παλιά χρησιμοποιούσαμε κέδρο σε θαμνώδη μορφή με φύλλα βελονοειδή και αγκαθωτά. Στολίζαμε το δένδρο με βαμβάκι για χιόνι και χάρτινα αυτοσχέδια αστεράκια,φάτνες και αγγελουδάκια αγοραστά
Τώρα το δένδρο πλαστικό ή έλατο κοστίζει με το στόλισμα αρκετά Ευρώ και αν έχει φωτεινά λαμπιόνια που βγάζουν και χριστουγεννιάτικες μελωδίες, τότε…..ποιος τη χάρη μας!

     Όμως και το στόλισμα του κεντρικού δρόμου του χωριού με λάμπες σε σχήματα ελατοδένδρων ή αστερίσκων και στο επίκεντρο το αστέρι της φάτνης που μένουν έτσι για όλο το χρόνο ή και χρόνια εκτεθειμένα στις καιρικές συνθήκες και τις ανθρώπινες επεμβάσεις, λόγου χάριν τις κλοπές, δε βοηθάνε καθόλου σε μείωση οικονομικού κόστους λόγω της μόνιμης τοποθέτησής τους, αντίθετα εξευτελίζουν το έθιμο, τη γιορτινή όψη και λαμπρότητα των Χριστουγεννιάτικων ημερών.

Φωτιές στις γειτονιές

     Μέρες μάζευαν τα παιδιά κληματσίδες και πουρνάρια, τα έκρυβαν έξω από το χωριό και τα φύλαγαν μην τα κλέψουν παιδιά από άλλες γειτονιές. Όταν οι κλέφτες γίνονταν αντιληπτοί, άρχιζε πετροπόλεμος με τραυματισμούς και αίματα πολλές φορές.

     Βαθιά χαράματα της παραμονής των Χριστουγέννων άναβαν φωτιές στις γειτονιές και τραγουδούσαν όλοι γύρω-γύρω από τη φωτιά: Σηκωθείτε βρε παιδιά για ν’ ανάψουμε φωτιά, για να ζεσταθεί ο Χριστός και να περπατάει στη γη. Γύρω από μια τέτοια φωτιά στη γειτονιά του, ο αείμνηστος Σταμούλης είχε μετρήσει 25 παιδιά (παλικαράκια, όπως ο ίδιος τα ονόμαζε), εξ ου και το όνομα 25 μαχαλάς στο δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι του. Δυστυχώς σήμερα δεν έχει παιδιά η γειτονιά.
     Σήμερα σχεδόν μόνο ο Σύλλογος Γονέων και κηδεμόνων ανάβει φωτιά στην κεντρική πλατεία του χωριού. Μια προσπάθεια που έγινε από τον Μορφωτικό Λαογραφικό Όμιλο του χωριού κράτησε μερικά χρόνια και μετά σταμάτησε.

Λαχανοντολμάδες και λιβάνισμα

     Παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς το δείπνο λιτό και νηστίσιμο, έχει κύριο και αποκλειστικό πιάτο τους λαχανοντολμάδες. Είναι ρύζι τυλιγμένο σε λαχανόφυλλα τουρσί με υπόξινη γεύση. Ο νοικοκύρης του σπιτιού λιβανίζει με θυμιατήρι τα μέλη της οικογενείας και τους χώρους του σπιτιού. Να φύγουν τα κακά πνεύματα, τα πονηρά και ενοχλητικά δαιμόνια.

Γλυκά

Η νοικοκυρά από μέρες ετοιμάζει μπακλαβά και κανταίφι, δίπλες και κουλουράκια Μοσχοβολάει το σπίτι, γεμίζει γλυκές και ευχάριστες μυρουδιές. Αλλά τελευταία ανακαλύψαμε χάριν ευκολίας τα ζαχαροπλαστεία. Όμως τα σπιτικά γλυκά ‘έχουν άλλη χάρη.

Γαλοπούλα

     Είναι έθιμο των τελευταίων χρόνων για το χωριό μας. Σιγά–σιγά η γαλοπούλα αντικαθιστά το χοιρινό στο γεύμα των Χριστουγέννων.

Ευχές και Δώρα
 
Ανταλλάσσονται από ελάχιστους, με επισκέψεις στα σπίτια συγγενών και φίλων. Παλιότερα οι ευχές συνοδεύονταν από ένα λεμόνι στους πιο ηλικιωμένους ή ένα πορτοκάλι στους νεώτερους. Τείνει και τούτο το έθιμο να εκλείψει.

Χαρτοπαιξία με λεφτά

     Από έθιμο μιας βραδιάς, της παραμονής της Πρωτοχρονιάς για το καλό του χρόνου, η χαρτοπαιξία με δεκάρες ή μουντζούρα στο χαμένο, έγινε βραχνάς και κακή συνήθεια όλο το χρόνο με συνηθισμένα παιχνίδια το κουμ-κάν και  την μπιρίμπα, ευτυχώς-τελευταία- με λίγα λεφτά.
Αγιοβασίλης και Βασιλόπιτα

     Ο ίδιος πάντα κάθε χρόνο για τα παιδιά, που μοιράζει δώρα. Παραμονή της Πρωτοχρονιάς έκοβαν παλιά τη Βασιλόπιτα. Το φλουρί της Βασιλόπιτας που κέρδιζε ο τυχερός το τοποθετούσε στο εικονοστάσι για την καλή του τύχη όλη τη χρονιά. Σήμερα κόβουν Βασιλόπιτα(σε Σωματεία κυρίως) μέχρι το Μάρτη ! Πολύ κακώς.


Φύλλα ελιάς

     Κατά την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ρίχνονται στη φωτιά του τζακιού ή της θερμάστρας χλωρά φύλλα ελιάς και λέγεται ταυτόχρονα σχετική ευχή.
Τα φύλλα πηδούν ή καίγονται, σκορπίζοντας τη μυρωδιά και τον καπνό τους στην ατμόσφαιρα του χωριάτικου σπιτιού.

Ένα κλωνάρι ελιά χλωρό, δίνει ένα τόνο ευθυμίας και περιέργειας στο σπίτι, με τα προγνωστικά του φύλλα.
Η κοπέλα, ρίχνει ένα φύλλο στη θρακιά και λέει:«Αϊ Βασίλη, Βασιλιά,δείξε και φανέρωσε , αν μ' αγαπά ο.....».Και το όνομα πνίγεται σ' ένα βαθύ αναστεναγμό. Τι θα γίνει; Θα χοροπηδήσει και θα γυρίσει απ' την ανάποδη το φύλλο, που κλείνει τους πόθους, τις ελπίδες, τη λαχτάρα, τη χαρά, της κοπέλας; Α! τι καλά να μην καεί ! Αν το κάψει η φωτιά και δεν το γυρίσει, η απάντηση τ'Αϊ Βασίλη στο αισθηματικό ερώτημα, θα ήταν ένα μεγάλο «Όχι»

Ρίψη Σταυρού Θεοφανείων
     Τα Θεοφάνεια με τον αγιασμό των υδάτων και η γιορτή του Ιωάννου Προδρόμου Βαπτιστού και προφήτου κλείνουν το  δεκαπενθήμερο των εορτών Χριστουγέννων και πρωτοχρονιάς.
     Παλιά έριχναν το Σταυρό στις γούρνες του Αγίου Νικολάου. Αργότερα στις δεξαμενές στις εισόδους βόρεια και νότια του χωριού και τα τελευταία χρόνια και πάλι στη περιοχή του Αγίου Νικολάου. Μόνο τα αγόρια πέφτουν στα κρύα νερά, για να πιάσουν το Σταυρό. Ο τυχερός γυρίζει σε όλα τα σπίτια και καταστήματα του χωριού, για να προσκυνήσουν και να προσευχηθούν. Και πρόσφεραν παλιά σαν δώρα, σιτηρά, αβγά, χοιρινά και άλλα τρόφιμα. Πρόσφεραν επίσης-σπάνια- νήματα και μικρά υφαντά κομμάτια. Σήμερα προσφέρουν μόνο χρήματα.

Έγραψε ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Δημόσια αφοδευτήρια Σιδηροκάστρου

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

Από τους αναγνώστες που με διαβάζουν,  αρκετοί με ρωτάνε γιατί σταμάτησα εδώ και ένα μήνα να γράφω.

     Υπάρχει φυσικά λόγος. Είμαι χολωμένος με μερικούς συγχωριανούς μου που αποδίδουν στα κείμενά μου –όπως μου μεταφέρουν αξιόπιστα πρόσωπα- τη δυσαρέσκεια του Δημάρχου μας και  την αδιαφορία που δείχνει για τα προβλήματα του χωριού μας. Με πιο ήπια δημοσιεύματα-λένε- θα είναι διαφορετική και η συμπεριφορά του Δημάρχου.

      Μα καλοί μου φίλοι, ο κ. Δήμαρχος δήλωσε, πως δεν δίνει σημασία στα δημοσιεύματα του τύπου και δε διαβάζει όσα του καταμαρτυρούν στις τοπικές εφημερίδες  «Ας γράφουν, δε δίνω σημασία….» ( παρέμβαση του Δημάρχου σε τοπικό κανάλι των Σερρών  στις 25 Ιουνίου).

     Και ένας χρόνος(2011) ανοχής δεν ήταν αρκετός;  Εξάλλου υπεύθυνα του Δήμου χείλη λένε: Μη ζητάτε πολλά(sic). Αλλού η κατάσταση είναι χειρότερη !

Μπίνγκο ! Κάτι ξέρουν ή δεν ξέρουν; Το γιατί,  Θα το καταλάβετε παρακάτω:

     Τις δύο φωτογραφίες που δημοσιεύω, τις προσφέρω-μέρες που είναι- δώρο στο Δήμαρχό μας, με τις ευχές  να τα καταφέρει, όπως τη φετινή χρονιά που μας αφήνει, το ίδιο καλά και τη νέα χρονιά.
     Ζητώ συγνώμη για τις φωτογραφίες, που και μόνο με τη θέα τους αηδιάζει κανείς. Και μην μπείτε στο δημοτικό απόπατο ή καμπινέ ή αφοδευτήριο ή  αποχωρητήριο ή τουαλέτα ή αν προτιμάτε  WC της πόλης μας, του Σιδηροκάστρου, της έδρας του Δήμου Σιντικής. Το λιγότερο που θα πάθετε, -αν δεν ξεράσετε(ξαφνικός εμετός)- είναι να μη φύγουν ποτέ από το μυαλό σας  οι εικόνες που θα αντικρίσετε. Και κάθε φορά που θα τις   επαναφέρετε στη μνήμη σας, θα σας έρχεται τάση για εμετό.

     Βρωμιά και δυσωδία και οι ακαθαρσίες (περιττώματα)να επιπλέουν στα νερά που τρέχουν από χαλασμένη βρύση και σπασμένο νιπτήρα.
     Από την 10ετία του ΄60 είχα να μπω στο δημοτικό αποχωρητήριο. Και πέρασα προχθές από περιέργεια, γιατί δεν πίστεψα στις εικόνες που μου είχε περιγράψει ένα βράδυ στο καφενείο ο συγχωριανός μου Θανάσης. Η πραγματικότητα όμως είναι χειρότερη. Και το πρόβλημα μάλλον είναι πολλών μηνών.

     2012 στο κέντρο του Σιδηροκάστρου ! Κατά τα άλλα «Τα καταφέραμε μια χαρά» (Απολογισμός πεπραγμένων Δημάρχου/εφημ.Τύπος Σιντικής & Ηράκλειας, αρ. φύλ. 114/03.07.2012). Καλά, ένας πολίτης δε βρέθηκε να ειδοποιήσει τουλάχιστον τον αντιδήμαρχο της καθαριότητας;   Ή μήπως είναι ενήμεροι οι υπεύθυνοι; Τόσο το χειρότερο γι αυτούς. Μια λύση, θα ήταν, να τοποθετήσει ο Δήμος έναν φτωχό συνάνθρωπό μας, να καθαρίζει τους χώρους και θα  αμείβεται  με τον οβολό του κάθε επισκέπτη.
     «Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά» άρχοντες της πόλης μας. Άρα λοιπόν η άλλη μισή αρχοντιά σας  «κείτεται» στο δημόσιο WC.     Πέραν όμως της χλεύης και της κοροϊδίας των πολιτών και της δυσφήμησης της πόλης μας, το χειρότερο είναι ο κίνδυνος μολυσματικών μεταδοτικών ασθενειών. Μην αδιαφορείτε, βιασθείτε υπεύθυνοι του Δήμου και διορθώστε τις ζημιές στο «μέρος», που δυστυχώς κάποιοι ακοινώνητοι εξ ημών προξένησαν, όπως και τις βρωμιές επίσης. Και τέλος να απολυμάνετε τους χώρους, μην έχουμε επιπτώσεις στην υγεία συμπολιτών μας.
     Υ.Γ.
Λίγο πριν στείλω το άρθρο μου για δημοσίευση πληροφορήθηκα, ότι ο επί της καθαριότητας αντιδήμαρχος γνωρίζει την κατάσταση που υπάρχει. Είναι γνωστά επίσης τα άτομα που προκάλεσαν τις καταστροφές και τις ακαθαρσίες. Ήδη αναζητείται  λύση του προβλήματος. Βιαστείτε λοιπόν ! Δεν δικαιολογείται καμιά καθυστέρηση. Μη χρειαστεί να επανέλθω.
Τό άρθρο"Δημόσια αφοδευτήρια" δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα "Τύπος Σιντικής & Ηρακλείας", φύλλο 134/13.12.2012