Στη γη αυτή Χριστέ μας

Στη γη αυτή Χριστέ ξανά αν ήτανε να ’ρχόσουν,
θα ’λεγες στον Πατέρα σου, να μην ξαναγεννιόσουν.

Ιούδες είν ’αμέτρητοι, αμαρτωλοί μυριάδες,
φιλάργυροι κι ανήθικοι ακόμα και παπάδες.

Με το ’να χέρι σ ’ευλογούν, με τ’ άλλο τα αρπάζουν
κι αν κάνεις πως διαφωνείς, αντίχριστο σε κράζουν.

Άστους εδώ να φαγωθούν, δεν έχουν το Θεό τους,
τους έδωσες παράδεισο, ζητούν το διάολό τους.

Κι αν λίγοι μένουνε πιστοί με το σταυρό στο χέρι,
πάντα αυτούς θα οδηγεί της Βηθλεέμ τ’αστέρι.

Δείξε Χριστέ στον άνθρωπο, σημάδι να αλλάξει,
διώξε πολέμους και δεινά, βάλε στον κόσμο τάξη!.

Έγραψε ο Γ. Ηλ. Κέππας

Καλήν ημέραν άρχοντες

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

Ο Χριστός, μας αξιώνει και πάλι να γιορτάσουμε τη γέννησή του

Τα ΘΑ τα σπείρανε την Άνοιξη και δε φύτρωσαν ακόμα!

Γράφει ο Γ. Ηλ. Κέππας

Πέρασε ένα βαρύ όχημα, που δούλευε για λογαριασμό της ΔΕΗ, από στενό δρόμο του χωριού, έσπασε την τσιμεντένια στρώση και υποχώρησε τμήμα του δρόμου από την πλευρά που υπάρχει βάθος περίπου δύο μέτρων. Ο ασυνείδητος οδηγός την «κοπάνησε», αλλά πού να κρυφτεί ο «αθεόφοβος» με κοτζάμ μπουλντόζα! Η πρόεδρος ανέφερε αμέσως το γεγονός στο Δήμο και περίμενε την αποκατάσταση της ζημιάς.

Η ιστορία ενός ενισχυτή

Γράφει ο Γ.Ηλ. Κέππας

Διάβαζα στο ιστολόγιο της Κοινότητας μας (http://vamvakofito.blogspot.com) το απόσπασμα από το πρακτικό 6/2011 της συνεδριάσεως του Τοπικού Συμβουλίου. Το 4ο θέμα αναφέρεται στην κακή λειτουργία των μεγαφώνων. Οι Σύμβουλοι ψήφισαν και ομόφωνα αποφάσισαν και πρότειναν στα υπηρεσιακά όργανα του Δήμου Σιντικής την επισκευή της μεγαφωνικής εγκατάστασης.

Επί τέλους είπα, καιρός είναι να αποκατασταθεί η βλάβη και να σταματήσουν και τα –δικαιολογημένα- παράπονα των συγχωριανών μου, που δεν ακούνε τις ανακοινώσεις της Κοινότητας και του ταχυδρόμου επίσης. Σε ένα μήνα-ούτως ή άλλως- θα έχουμε τις ενέργειες του Δήμου. Και αρνητικά να αποφανθεί ο Δήμος, πρέπει να απαντήσει σε ένα μήνα. Έτσι, λέει ο νόμος 3852/7 Ιουνίου 2010 στο Άρθρο 87 για τη Διαδικασία υλοποίησης αποφάσεων συμβουλίου δημοτικής και τοπικής κοινότητας «Οι αποφάσεις του συμβουλίου με τις οποίες διατυπώνονται οι προτάσεις για τα θέματα της αρμοδιότητάς τους, …. διαβιβάζονται στο Δήμαρχο μέσα σε προθεσμία οκτώ (8) ημερών από τη συνεδρίαση . Ο Δήμαρχος φροντίζει να τεθούν αμέσως υπόψη των αρμόδιων οργάνων του Δήμου, τα οποία οφείλουν να τις μελετήσουν και να ενημερώσουν σχετικά για κάθε θέμα το συμβούλιο της δημοτικής ή τοπικής κοινότητας μέσα σε ένα (1) μήνα.»

Αμ δε…! Περνάει ο μήνας και ο Δήμος δεν απάντησε, διότι ή αγνοεί το νόμο ή ενσυνείδητα τον παραβαίνει. Αλλά τότε ο νομικός σύμβουλος(που καλά πληρώνεται) τι κάνει;

Τι έγινε λοιπόν στη συνέχεια!

Η πρόεδρος της Κοινότητας καλεί ηλεκτρολόγο και εντοπίζει τη βλάβη στον κεντρικό ενισχυτή που βρίσκεται στα γραφεία της Κοινότητας και ζητά εκ νέου με την απόφαση 7/27 Ιουλίου 2011 του Κοινοτικού συμβουλίου την επιδιόρθωσή ή την αντικατάσταση του πεπαλαιωμένου και μικρής ισχύος ενισχυτή. Η ενημέρωση των κατοίκων σε θέματα που τους ενδιαφέρουν είναι πλέον ελλιπής έως ανύπαρκτη.

Ο Δήμος και πάλι -προκλητικότατα- αν και έγινε υπόμνηση της παραβίασης του νόμου και παράβασης καθηκόντων, αγνοεί και πάλι το μεγάλο πια πρόβλημα και σε καμιά ενέργεια δεν προβαίνει. Τι συμβαίνει λοιπόν; Δεν θέλω να πιστεύω, πως αγνοείται η Κοινότητα, διότι η πρόεδρός της εκλέχτηκε από συνδυασμό αντίπαλο του Δημάρχου. Αλλά τότε; Η Πρόεδρος επιμένει και επισημαίνει το πρόβλημα σχεδόν σε κάθε επίσκεψή της στα αρμόδια γραφεία του Δήμου. Μεταβαίνει επίσης στις Σέρρες και παίρνει προσφορές από καταστήματα ηλεκτρικών-ηλεκτρονικών μηχανημάτων. Μάλιστα έρχεται στο χωριό ο Νάκας Χρήστος, ειδικός ηχητικών συστημάτων, ελέγχει όλο το σύστημα των ηχητικών μηχανημάτων και προτείνει τον κατάλληλο ενισχυτή.

Και επιτέλους, η οικονομική Επιτροπή του Δήμου στις 31 Οκτωβρίου 2011 αποφασίζει (αριθ. απόφασης 2011/33971 )εγκρίνει και υπογράφει «με εντολή Δημάρχου» δέσμευση πίστωσης ύψους 650€ για την πληρωμή της προμήθειας ηχητικού συστήματος για την τοπική Κοινότητα Βαμβακοφύτου και αναθέτει στον Νάκα Χρήστο (Κατάστημα 29ης Ιουνίου 20 Σέρρες) την προμήθεια ενισχυτού αξίας 650€ . Ο συμβαλλόμενος προμηθευτής υποχρεούται να παραδώσει και να τοποθετήσει το μηχάνημα εντός 5 εργάσιμων ημερών.

Η απευθείας ανάθεση για την προμήθεια ενισχυτή μικροφωνικής εγκατάστασης Τ.Κ. Βαμβακοφύτου οριστικοποιήθηκε με την τελική απόφαση 252/31.10.2011 του Δημάρχου Αποστόλου Καρύδα.-Τελεία και παύλα.

Τέλος καλό, όλα καλά! ΄Ετσι λέει ο λαός, αλλά δεν το λέει υπηρεσιακός παράγων του Δήμου Σιντικής, που γράφει στα παλιά του υποδήματα εντολές και αποφάσεις και ακυρώνει την παραπάνω απόφαση του Δημάρχου. Γιατί; Άκουσον-άκουσον, βρήκε φθηνότερο κατά 50€ ενισχυτή. Ποιος είναι αυτός ο «υπηρεσιακός παράγων» που ίσταται υπεράνω του Δημάρχου; Οφείλει στο Βαμβακόφυτο απάντηση ο Δήμαρχος. Εμείς θα υποστούμε την καθυστέρηση των 5 ή 6 μηνών ακόμα. Αλλά αμφιβάλλουμε αν τελικά θα κερδίσει ο Δήμος για 50 € την παραπαίουσα αξιοπιστία του. Προσωπικά αμφιβάλλω αν τελικά ο ενισχυτής θα είναι 100V/500W, θα τοποθετηθεί από τον προμηθευτή και δεν θα επιβαρυνθεί με έξοδα μεταφοράς, τοποθέτησης κ.λ.π. οπότε μπορεί να ξεπεράσει και τα 650€. Οψόμεθα!

Και ένα συμπέρασμα απλό ή αν προτιμάτε απλοϊκό. Για προμήθεια ενός ενισχυτή 600 ή 650€ διαδικασία 6 μηνών και δεν τελειώσαμε. Σκεφθείτε για κάποιο έργο αξίας χιλιάδων € πόσα χρόνια θα περιμένουμε;

Αχ καημένη Πατρίδα! Πως να πας μπροστά, όταν κάποιοι ανευθυνοϋπεύθυνοι υπάλληλοί σου ενεργούν –γιατί άραγε;- καθ΄υπέρβασιν των αρμοδιοτήτων τους « διυλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας την κάμηλον»!

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου 1940

Βαμβακόφυτο 28 Οκτωβρίου 2011

Ίτε*…..Παίδες Ελλήνων

Έγραψε ο Γιώργος. Ηλ. Κέππας
Για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940

Στης Πίνδου τις βουνοκορφές
η Ελλάδα θρήνησε, που λες,
πανάξια παλληκάρια.

Πολέμησαν για λευτεριά,
του Λεωνίδα ήταν παιδιά,
ατρόμητα λιοντάρια.

Όμως Πατρίδα σήμερα,
τα τέκνα σου τη χίμαιρα*
του πλούτου κυνηγάνε.

Κι αν τους μιλάς για ιδανικά
σου απαντούν ειρωνικά:
Τρώγονται; Πού πουλάνε;

* Ιτε =Εμπρός
* Χίμαιρα = Τέρας με σώμα κατσίκας,
κεφάλι λιονταριού και ουρά φιδιού.
Μεταφορικά σημαίνει: επιθυμία που δεν
πραγματοποιείται, κάτι το άπιαστο.

Δημοτικά παραδοσιακά τοπικά τραγούδια

Δες  στις σελίδες στην αρχή του ιστολογίου (σειρά 3)

Ντουρντουβάκια

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας
Φωτο: Ντουρντουβάκια στο σιδηροδρομικό σταθμό Σιδηροκάστρου, Ιούλιος 1943.
Ντουρντουβάκια ήσαν αιχμάλωτοι στα τάγματα εργασίας στη Βουλγαρία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου , όταν...

Καφές στου Προφήτη Ηλία το Ξωκκλήσι

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας
Ανεβαίνω συχνά στου προφήτη Ηλία το ξωκκλήσι.......

Θρησκευτικό και Εμπορικό πανηγύρι Αγίας Ζώνης. Πανηγύρι Αμμουδιάς.

31η Αυγούστου στο Σιδηρόκαστρο

Στο ναό του Αγίου Δημητρίου που είναι -θαρρείς- ολόκληρος

Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

Στις 6 Αυγούστου η Εκκλησία μας γιορτάζει την ανάμνηση της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος......

Πηγές-Βρύσες-Ποτίστρες

Φωτο:
Ποτίστρα-γούρνα
στην περιοχή
Αγίου Νικολάου.

Γράφει ο Γιώργος Ηλ.Κέππας

Ποτίστρες είναι κοιλώματα-μικρές δεξαμενές-που κατασκευάζονται σε ανοιχτούς χώρους και στις οποίες συγκεντρώνεται πόσιμο νερό για τα ζώα και σε κάποιες περιοχές για το πότισμα των φυτών κατά την περίοδο της καπνοφυτείας. Στην Κοινότητα Βαμβακοφύτου και στην ορεινή κυρίως περιφέρειά του υπάρχουν 20 περίπου ποτίστρες. Όλες σχεδόν κατασκευάστηκαν από το 1980 και μετά, μέσα από ένα πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ανάπτυξη και βελτίωση της κτηνοτροφίας.

Στο χωριό λοιπόν, κατασκευάστηκαν αρκετές ποτίστρες, κυρίως λόγω της ευκολίας εγκρίσεων τέτοιων κονδυλίων για την υλοποίηση του αναπτυξιακού κτηνοτροφικού προγράμματος και όχι γιατί ήταν όλες απαραίτητες. Εξάλλου, όπως γνωρίζουμε οι περισσότεροι, όσα χρηματικά ποσά δεν απορροφιόνταν επέστρεφαν στα Ευρωκοινοτικά Ταμεία και υπήρχε μια βιασύνη στην απορρόφηση. Γι’ αυτό θα μπορούσε να πει κανείς, ότι έγινε κατάχρηση τέτοιων κατασκευών. Σήμερα η μείωση του αριθμού των αιγοπροβάτων και άλλων βοοειδών και κυρίως η έλλειψη νερού έφερε την αχρησία και κατά συνέπεια την αχρηστία πολλών τέτοιων κατασκευών. Τελικά, μερικοί σίγουρα κέρδισαν από τις ποτίστρες, όπως π.χ. ο εργολάβος ή εργολάβοι που τις κατασκεύασαν και...ίσως και άλλοι.

Παλαιότερα δύο βρύσες είχε το χωριό, που εξυπηρετούσαν όλους τους κατοίκους. Η μία στην περιοχή του Αγίου Νικολάου, η οποία σώζεται ακόμα, αν και μετασκευασμένη και με αλλαγές από την αρχική της μορφή. Γλύτωσε όμως από την καταστροφική μανία που είχαν οι κοινοτικοί άρχοντες, να εξαφανίζουν κάθε τι παλιό και στη θέση τους να κατασκευάζουν τσιμεντένια κακοτεχνήματα. Αυτή ονομάζεται στο τοπικό ιδίωμα και Γκόρνα Τσιουσμιά, που σημαίνει επάνω βρύση σε αντιδιαστολή με την άλλη δίπλα από την κεντρική είσοδο του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου, που την έλεγαν και Μπρίτσκουβάτα από το όνομα Μπρίτσκας που μάλλον ήταν και ο κατασκευαστής της. Αυτή είχε και μία μεγάλη δεξαμενή μέσα στον αυλόγυρο της εκκλησίας. Θυμάμαι, θα ήταν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’60, όταν διέλυαν τη βρύση και τη δεξαμενή, ο μπαρμπα-Γκάλιος Ηλίας έλεγε του αρχιμάστορα «….Μη τη χαλνάτε τη βρύση. Αλλάξτε μόνο τις σπασμένες σωλήνες(είχε πήλινους σωλήνες) από τη πηγή μέχρις εδώ. Καθαρίστε και τη πηγή. Και να υπάρχει το νερό. Θα μας χρειαστεί, όταν θα έχουμε διακοπή στο ρεύμα και δε θα δουλεύει η μηχανή, να στέλνει νερό ψηλά στο δεξαμενή στην ουλάνκα(=περιοχή στις βόρειες παρυφές του χωριού). Δε θα έχουμε νερό από το αντλιοστάσιο….». Και πράγματι τα τελευταία χρόνια πολύ συχνά για ώρες πολλές δεν έχουμε νερό, με κάθε απεργία ή βλάβη του δικτύου της ΔΕΗ ή του δικτύου υδροδότησης. Και πέραν αυτών το νερό που κυλούσε χωρίς καμιά οικονομική επιβάρυνση από την περιοχή του προφήτη Ηλία μέχρι τη βρύση αυτή, ήταν ασυγκρίτως ανώτερο ποιοτικά , δηλαδή υγιεινό χωρίς βλαπτικές ουσίες.

Αργότερα έγινε μία βρύση έξω από την αυλή του παλιού Δημοτικού Σχολείου (καταστράφηκε κι αυτή) και μία στην σημερινή κεντρική πλατεία πριν κτιστεί το κτήριο της Κοινότητας. Δυστυχώς δεν υπάρχει και αυτή!

Για τις ανάγκες ποτίσματος των καπνών δημιουργήθηκαν δύο μεγάλες ανοιχτές γούρνες-δεξαμενές με βρύσες .Σε αυτές τα πιτσιρίκια κολυμπούσαν τους καλοκαιρινούς μήνες. Και αυτές σήμερα δεν υπάρχουν, γιατί όλα τα χωράφια είναι ποτιστικά με τα έργα του ΤΟΕΒ .

Σημείωση συντάκτου: Αν κάποιος αναγνώστης θέλει να συμπληρώσει κάτι περισσότερο, ας το κάνει γράφοντας στη σελίδα των σχολίων.

Τα απορρίμματα και τι πρέπει να κάνουμε

   Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

     Το περιβάλλον είναι ο φυσικός κόσμος μέσα στον οποίο ζει και αναπτύσσεται κάθε οργανισμός. Ιδιαίτερα στον άνθρωπο επιδρά στις πολιτισμικές, τις κοινωνικές και οικονομικές του δραστηριότητες με ποικίλους τρόπους. Κυρίως αντανακλά θετικά στη διατήρηση της καλής του υγείας, όταν ο χώρος γύρω του προστατεύεται, είναι καθαρός, δε ρυπαίνεται και δεν καταστρέφεται.      Δυστυχώς ο σύγχρονος άνθρωπος με τα τεχνολογικά του επιτεύγματα ενώ κάνει τη ζωή του πιο ξεκούραστη, πιο άνετη και πιο όμορφη, συνήθως κρατάει αδιάφορη στάση απέναντι στη φύση. Τη ρυπαίνει, την καταστρέφει κυρίως με τα σκουπίδια και ό, τι άλλα άχρηστα αντικείμενα που απερίσκεπτα πετάει οπουδήποτε με άμεσο κίνδυνο την υγεία του.

     Για να περιοριστούμε στο χωριό μας, η εικόνα που παρουσιάζει στους κοινόχρηστους χώρους μέσα και γύρω από αυτό, είναι αξιοθρήνητη. Είναι ένας απέραντος σκουπιδότοπος! Αυτό δείχνει αρνητικό επίπεδο πολιτισμού και δε μας τιμάει.

     Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά λέει μια λαϊκή παροιμία, αλλά μια άλλη θα έλεγε η ακαθαρσία, η βρομιά είναι αμορφωσιά . Η συνειδητοποίηση λοιπόν του κινδύνου που διατρέχουμε πρέπει να μας αφυπνίσει προτού να είναι αργά.

Προσοχή! Τα απορρίμματα (σκουπίδια) τα πετάμε μόνο στους πράσινους πλαστικούς ή γκρίζους μεταλλικούς κάδους και τα ανακυκλώσιμα στους μπλε κάδους .

Μην πετάτε σκουπίδια στους δρόμους του χωριού και σε χώρους έξω απ’ αυτό.

     Τα υπολείμματα των απορριμμάτων μολύνουν το έδαφος και τα υπόγεια ύδατα με επικίνδυνη επίπτωση στην υγεία μας. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως για το χαρτί απαιτείται χρόνος αποσύνθεσης και απορρόφησής του από τη φύση από δυο εβδομάδες έως τρεις μήνες, για το βαμμένο ξύλο μέχρι δεκατρία χρόνια, για μεταλλικά κονσερβοκούτια από πενήντα μέχρι εκατό χρόνια, ενώ για τις πλαστικές σακούλες και φιάλες από εκατό μέχρι διακόσια χρόνια. Μεγάλο και πολύ σημαντικό είναι το πρόβλημα των απορριμμάτων που μας απειλεί, όταν δε γίνεται σωστή διαχείρισή τους. Και αν οι συνέπειες δεν αγγίζουν πολλούς από εμάς, την ανοησία μας θα την πληρώσουν ακριβά οι επόμενες γενιές, τα εγγόνια, τα δισέγγονά μας .

     Για ηλεκτρικές συσκευές παλιές ή που δεν λειτουργούν πια, υπάρχει χώρος εναπόθεσής τους στην είσοδο του Σιδηροκάστρου. Επίσης ο σκουπιδότοπος του Δήμου πάνω από την Αμπέλα και κάτω αριστερά της Ζωοδόχου Πηγής είναι ανοιχτός για την απόρριψη μεγάλων όγκων σκουπιδιών.

     Τα ανακυκλώσιμα υλικά, όπως αναγράφουν και οι μπλε κάδοι, είναι χαρτιά (εφημερίδες ,περιοδικά) χαρτόνια, μεταλλικά ή αλουμινένια κουτιά, πλαστικά είδη (σακούλες, φιάλες, κουτιά, κουβάδες) και γυάλινες φιάλες. Όταν πετάτε ανακυκλώσιμα προσέχετε! Οι συσκευασίες να είναι άδειες και καθαρές. Σχίζουμε, σπάμε τα χαρτοκιβώτια, αδειάζουμε μέσα στους μπλε κάδους τις πλαστικές σακούλες με τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια και τσακίζουμε τις πλαστικές φιάλες για μείωση του όγκου τους.

     Με την ανακύκλωση τίποτα δεν πάει χαμένο. Μειώνεται ο όγκος και το βάρος των απορριμμάτων γενικώς. Εξοικονομείται χώρος, μειώνεται το κόστος συλλογής και μεταφοράς των απορριμμάτων, εξοικονομείται ενέργεια και κυρίως επεξεργαζόμενα τα υλικά μετατρέπονται και πάλι σε ίδια ή άλλα προϊόντα. Με την ανακύκλωση έχουμε σημαντικές ωφέλειες. Διατηρούμε τη φύση καθαρή και φροντίζουμε για την υγεία μας.

     Μερικοί ρίχνουν και άλλα σκουπίδια εκτός από τα επιτρεπόμενα στους μπλε κάδους όπως χώμα, κλαδιά κ.α. Αυτά δεν τα δέχονται στο χώρο επεξεργασίας όπου μεταφέρονται και τα επιστρέφουν στο Δήμο. Κάποιοι είδαν το λευκό απορριμματοφόρο να αδειάζει σκουπίδια στο σκουπιδότοπο του Δήμου. Αυτά είναι τα επιστρεφόμενα και μη ανακυκλώσιμα που είχαν πετάξει μερικοί στους μπλε κάδους. Γι’ αυτό μη διαδίδουν πως όλα τα σκουπίδια στον ίδιο χώρο ρίχνονται.

     Μαθαίνω, ότι η Κοινότητα δημιουργεί εθελοντική ομάδα καθαριότητας. Όσοι επιθυμούν να συμμετέχουν να το δηλώσουν προσερχόμενοι στο γραφείο της Κοινότητας ή στο τηλέφωνο 2323051432. Στις κρίσιμες μέρες που περνάμε ας βοηθήσουμε την Κοινότητα και κατ’ επέκταση το Δήμο μας. Ο Δήμος θέλει και προσπαθεί να στέλνει πιο συχνά εργάτες για την καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων, όμως το προσωπικό του είναι ελάχιστο.

     Ο καθένας μας μπορεί να σκουπίζει έξω από το σπίτι του, μπορεί και να μαζέψει μια σακούλα με σκουπίδια ή μη, ένα μπουκάλι, ένα κουτί από το δρόμο, από το χωράφι. Είναι στο χέρι μας. Εμείς μπορούμε να συμβάλλουμε άριστα στο τομέα της καθαριότητας, στην προστασία και διατήρηση καθαρού περιβάλλοντος, για ένα καθαρό χωριό, όπου οι πολίτες του θα ζουν σε υγιεινό και πολιτισμένο περιβάλλον με ποιότητα ζωής.

Παρωνύμια ή παρανόμια η παρατσούκλια.

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

Τα « Παρατσούκλια του Βαμβακοφύτου» είναι ένα καλό θέμα για έρευνα και καταγραφή. Χρειάζεται όμως ιδιαίτερη προσοχή στις καταχωρήσεις που γίνονται προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και δυσαρέστων καταστάσεων.

΄Ετσι λοιπόν, πρέπει να γνωρίζουμε ότι το παρατσούκλι είναι ένα όνομα που δίνεται σε πρόσωπο, από κάποιον ή κάποιους και γίνεται αποδεκτό από τους πολλούς με βάση μια χαρακτηριστική ιδιότητα του προσώπου. Π.χ. το παρατσούκλι Μπακάλης σε κάποιον που ήταν κάποτε μπακάλης(ιδιοκτήτης καταστήματος πώλησης διαφόρων ειδών,παντοπώλης) ή παπαγιός στο γιο του παπα Τσίντσιου. Επίσης  Μαραντόνας στον Γιάννη Χρ. Κούνιο διότι ήταν καλός ποδοσφαιριστής και σωματικά  αλλά και το στυλ του στο παιχνίδι (μάλλον εμπαικτικά, σκωπτικά) παρέπεμπε στον πασίγνωστο Μαραντόνα.

Επίσης το παρατσούκλι δινόταν για να γίνεται διάκριση στους έχοντες το ίδιο ονοματεπώνυμο. Π.χ. Τζότζος ο Γ. Ηλ. Κέππας και Φιφίκας ο Γ.Χρ. Κέππας, Βάνας ο Γιάννης Κ. Κέππας και Λύκος ο Γιάννης Δ. Κέππας. Πρέπει να τονίσουμε ότι το παρατσούκλι δεν πρέπει να είναι υβριστικό ή προσβλητικό της προσωπικότητας του ατόμου ή εν πάση περιπτώσει να μη λέγεται για να θίξει ή σκωπτικά για να προκαλέσει γέλιο προσβάλλοντας όμως την τιμή, την αξιοπρέπεια, την προσωπικότητα του. Σε αυτήν την περίπτωση παύει να είναι παρατσούκλι. Γίνεται ύβρις.

Μπορούμε να πούμε επίσης, ότι το παρατσούκλι αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και όχι σε περισσότερα του ενός, όπως παππούς, γιαγιά, πατέρας ή μητέρα, γιος ή κόρη μέχρι και εγγονός και εγγονή με το ίδιο παρατσούκλι, ενώ παύει να ισχύει η ιδιότητα του παρατσουκλιού στους απογόνους. Π.χ. δεν μπορούμε να λέμε Κάλι τον απόγονο του Πασχάλη Δ. Δέντσα αφού το Κάλι προήλθε από το Πασχάλη και τα παιδιά του λέγονται Δημήτρης και Φίλιππος. Σήμερα τις περισσότερες φορές λέγεται το παρατσούκλι μάλλον για να ενοχλήσει, να θίξει και να προσβάλλει, αφού δεν αποδίδει την ιδιότητα του ονόματος προς τον οποίον απευθύνεται το παρατσούκλι. Προσοχή λοιπόν στη σωστή χρήση του παρατσουκλιού.

   Υπάρχουν παρατσούκλια που αποδίδονται σε οικογένεια, σε σόι, σε γενιά ολόκληρη ή σε ομάδα ανθρώπων, για να υποδουλώσουν επίσης μια ιδιότητα, μια διάκριση ή και ιδιαίτερη τιμή, αλλά σπανιότατα χλευαστική διάθεση. Αυτά τα παρατσούκλια συνήθως μεταβιβάζονται στην επόμενη γενιά. Τυχαίνει μερικές φορές να χάνεται το επίσημο όνομα και να επικρατεί το παρωνύμιο (παρατσούκλι), οπότε μπορεί να γίνει και αντικατάσταση(νομικά) του επίσημου επωνύμου με το παρατσούκλι. Π.χ. ο Δέντσας  Αγγ. Αναστάσιος σήμερα έχει το επώνυμο Παύλου από τον πρόγονό τους Πάλιου (=Παύλος).

   Δεν πρέπει επίσης να συγχέουμε το παρατσούκλι με το ψευδώνυμο. Το ψευδώνυμο επιλέγεται από το δημιουργό του, που είναι συνήθως καλλιτέχνης ή συγγραφέας, ενώ το παρατσούκλι δίδεται από άλλους.   Το ψευδώνυμο είναι ένα ψεύτικο όνομα, για να αποκρύψει το πραγματικό όνομα για διαφόρους λόγους.

    Πρέπει ακόμα να γίνεται προσπάθεια αιτιολόγησης- όσο το δυνατόν- της προέλευσης κάθε παρατσουκλιού ή παρωνυμίου. Το παρατσούκλι λέγεται επίσης παράνομα και παρανόμι. Από το παρανόμι προέρχεται και το παραμόνj στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα του Βαμβακοφύτου.

Μια πρώτη παρατήρηση δείχνει, πως σε μέγιστο ποσοστό τα παρατσούκλια είναι ανδρικά και αποδίδονται ατομικά. Ακολουθούν τα οικογενειακά και τέλος τα γυναικεία.

Πολλές φορές συνέβαινε μετά τον γάμο ο άντρας να πηγαίνει, να ζήσει με την οικογένεια της γυναίκας του. Γινόταν σώγαμπρος. Αυτό γινόταν για διαφόρους λόγους . Κυρίως, διότι η νιόπαντρη γυναίκα ήταν μονα-χοκόρη και από την άλλη, οι γονείς του γαμπρού είχαν και άλλα παιδιά. Έτσι οι μεν είχαν το παιδί μαζί τους και ένα επί πλέον άτομο για τις δουλειές στα χωράφια, οι δε μια ελάφρυνση οικονομική . Ένα στόμα λιγότε-ρο, όπως συνήθιζαν να λένε. Όμως στο σπίτι που πήγαινε ο έγγαμος άνδρας, δεν είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων και των αποφάσεων, ιδιαίτερα σε ότι αφορούσε στην οργάνωση και εκτέλεση των εργασιών. Με άλλα λόγια δεν ήταν ο αφέντης του σπιτιού. Και τον περιγελούσαν οι συγχωριανοί με σκωπτική αρχικά διάθεση, για το νέο αφέντη που απόκτησε, προσάπτοντας τον μάλιστα και το επώνυμο του πεθερού του. Φυσικά  το καινούριο επώνυμο μόνο σαν παρωνύμιο επικράτησε και υπάρχει μέχρι σήμερα.

Μορφωτικός Λαογραφικός Όμιλος Βαμβακοφύτου

Μορφωτικός Λαογραφικός Όμιλος Βαμβακοφύτου
(ΜΟ.Λ.Ο.Β.)
Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

Ίδρυση-Σκοποί-εκδηλώσεις
Το 1982 ιδρύεται με πρωτεργάτη τον Κέππα Γιώργο του Ηλία ο Μορφωτικός Λαογραφικός Όμιλος « ΜΟ.Λ.Ο.Β.» Βασικός του στόχος η συνεισφορά στον πνευματικό, μορφωτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο του Βαμβακοφύτου μέσα από το έργο και τις δραστηριότητες που αναπτύσσει. Ήδη σήμερα ύστερα από 29 χρόνια λειτουργίας έχει να επιδείξει πλούσιο έργο πολιτιστικό και ανθρωπιστικό. Ίδρυσε Λαογρα-φικό Μουσείο, Τράπεζα αίματος, δανεινιστική βιβλιοθήκη, μουσικό τμήμα, χορευτικά τμήματα μικρών, νέων και ηλικιωμένων, αναβιώνει λαογραφικά έθιμα με αποκορύφωμα το παραδοσιακό καρναβάλι με την επωνυμία «Μπαμπούγεροι.»και τμήμα χορωδίας. Εδώ πρέπει να αναφερθεί η μεγάλη προσφορά των δασκάλων του χωριού Ανδρέα Λιόντα του Ιωάννου και Χρήστου Κεχλιμπάρη του Αθανασίου, ιδιαίτερα την πρώτη δεκαετία της λειτουργίας του.

ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας


Πως το καταντήσαμε το παλιό μας Σχολείο! Σα να πέρασαν βάρβαροι και το κατέστρεψαν .Και ήμασταν δυστυχώς εμείς αυτοί οι βάρβαροι ! Το καλοκαίρι του 1999, όταν ήρθε στο χωριό ο δάσκαλός μας Κορομβόκης Θεόδωρος στη συνάντηση των αποφοίτων μαθητών του 1959, περάσαμε να δει και το παλιό Σχολείο. Μα δε μπήκε ούτε στην αυλή. Είδα στο πρόσωπό του ζωγραφισμένο τον πόνο και πόνεσα μαζί του. Και άντε, οι κοινοτάρχες δεν είχαν καλές σχέσεις με τα γράμματα! Όμως οι εκπαιδευτικοί πού ήσαν; Αλλά και σήμερα ακόμα, τί κάνετε Δάσκαλοι καημένοι; Θα μου πείτε πως τα σχολικά κτίρια ανήκουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ε! και λοιπόν! Εσάς δε σας πέφτει λόγος; Όμως εσείς «περί άλλων τυρβάζετε». Κάποτε, προ 25ετίας περίπου, ο Μορφωτικός Λαογραφικός Όμιλος Βαμβακοφύτου είχε φέρει το Νομάρχη, αλλά και αυτός δε συγκινήθηκε διόλου. Τώρα τελευταία κάτι ακούω πως πάει να γίνει για την ανακαίνιση του κτιρίου. Είναι αλήθεια κύριε Δήμαρχε; Και κάτι μεταξύ σοβαρού και αστείου! Ένας χωριανός μας, είχε ζητήσει τότε από το Νομάρχη να σβηστεί η κορώνα από την πινακίδα με το έτος κατασκευής του σχολείου που είναι ψηλά στην πρόσοψη του κτιρίου(Το 1935 κτίστηκε το δημοτικό σχολείο με τρεις αίθουσες και ένα γραφείο των δασκάλων. Αργότερα (δεκαετία 50) προστέθηκε μία αίθουσα ακόμα στη δυτική του πλευρά). Αυτόν λοιπόν η κορώνα τον μάρανε! Και η πινακίδα σε πείσμα του πανδαμάτορα χρόνου, που υποτάσσει, που εξαφανίζει ή παραλλάσσει τα πάντα, μένει όρθια ανεξίτηλη ακόμα.

Κωδωνοστάσιο-καμπαναριό του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου Βαμβακοφύτου

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας
Το καμπαναριό μας ή κωδωνοστάσιο για τους Ελληνομαθείς κτίστηκε στη βορεινή πλευρά και δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, πολιούχου του Βαμβακοφύτου  Σερρών πριν από 129 χρόνια, δηλαδή το 1882. Χρονιά που είναι  χαραγμένη σε πέτρινη πλάκα ψηλά στον τοίχο του καμπαναριού στη ΒΔ πλευρά του και στο εσωτερικό κοίλωμα στη βάση της στέγης είναι γραμμένη η ημερομηνία 21 Μαΐου 1882. Το μοναδικό μέχρι σήμερα γραπτό τεκμήριο που βεβαιώνει πότε ακριβώς αποπερατώθηκε η ανέγερση του καμπαναριού μας.   Στοιχεία που διασώθηκαν και μεταδόθηκαν προφορικά, λένε πως στο καμπαναριό δούλεψαν κτίστες από τη Βροντού Σερρών, μεγάλοι και τρανοί τεχνίτες της εποχής εκείνης. Ήταν και ένας δικός μας, ο προπάππος του Γιώργου Καράκιολη, που έκτιζε τη ΒΑ γωνία. Εντυπωσιάζει το χρώμα της διακόσμησης στη συμβολή τοίχων και στέγης εξωτερικά και γύρω-γύρω, που μένει ανεξίτηλο και αναλλοίωτο εδώ και 129 χρόνια. Τις πέτρες τις πελεκούσαν στο βουνό και με μουλάρια τις μετέφεραν κάτοικοι του χωριού, όπως και τα ξύλα, την άμμο και τον ασβέστη με εθελουσία προσφορά εργασίας. Όλοι οι χωριανοί συνεισέφεραν στα έξοδα του έργου. Μεγάλη ήταν η οικονομική βοήθεια της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Σερρών. Ένα μέρος του ποσού ήταν δωρεά, ένα άλλο έναντι ακινήτων στο χωριό(είναι τα σημερινά  μετόου=μετόχια , νοτιοανατολικά της εκκλησίας Αγίου Γεωργίου) και το υπόλοιπο χρέος σε μορφή δανείου, οι δόσεις του οποίου κάθε χρόνο πληρώνονταν σε είδος, όπως σιτάρι, κριθάρι, αλεύρι και άλλα τρόφιμα.

   Πρόσφεραν όλοι οι κάτοικοι ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Η συγκέντρωση των παραπάνω αγαθών γινόταν στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου και η εκκλησιαστική επιτροπή συνόδευε τη μεταφορά τους στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου.. Μαζί πήγαιναν και άλλοι χωριανοί. Και κάθε χρόνο πήγαιναν περισσότεροι. Το χρέος εξοφλήθη, αλλά οι επισκέψεις συνεχίστηκαν και έγιναν έθιμο, που τα τελευταία χρόνια είχε σταματήσει, αλλά το αναβίωσε αμέσως μετά την ίδρυσή του ο Μορφωτικός Λαογραφικός όμιλος Βαμβακοφύτου. Πιθανόν στο μοναστήρι να υπάρχουν στοιχεία γραπτά για την ανέγερση του καμπαναριού. Πρέπει να γίνει κάποια έρευνα.

   Μία καμπάνα συνδεόταν με σχοινί με το σπίτι του Τόλιου(επώνυμο που εξέλειπε), για να ξυπνάει κατά τις τρεις (03.00) νύχτα ακόμα, τους εργάτες- και ήταν πολλοί- που δούλευαν στα καρβουνιάρικα (στη συγκέντρωση και απανθράκωση ξύλων) στο Μπέλες.

    Το καμπαναριό λειτουργεί με σήμαντρο, όπως στα μοναστήρια, και 4 καμπάνες. Κάθε καμπάνα ή όλες μαζί ανάλογα με τον τρόπο που ο δεξιοτέχνης νεωκόρος (καντηλανάφτης) τις χτυπά παράγουν ήχους χαρμόσυνους, ή θλιμμένους, κινδύνου ή συναγερμού. Αξίζει κανείς να τις ακούσει ιδιαίτερα κάποιο πρωϊνό Κυριακής, λίγο πριν αρχίσει η Θεία Λειτουργία. Οι καμπάνες και το σήμαντρο είναι δωρεά της Μονής του Τιμίου Προδρόμου Σερρών. Το σήμαντρο ( δηλ. το μακρόστενο ξύλινο κομμάτι) αντικαταστάθηκε προ 30ετίας από καινούριο και το παλιό αποτελεί σήμερα αντικείμενο του Μουσείου του Μορφωτικού Λαογραφικού Ομίλου Βαμβακοφύτου.

   Η μικρότερη καμπάνα καθημερινά πρωί και απόγευμα καλούσε τους μαθητές στο σχολείο.. Το σήμαντρο πρώτα αρχίζει να χτυπά με δεξιοτεχνία ο νεωκόρος και συνεχίζει με τις τέσσερις καμπάνες...

   Το υπόγειο του καμπαναριού ήταν παλιά οστεοφυλάκιο. Στη στέγη γύρω από τον πέτρινο Σταυρό είχαν φωλιά οι πελαργοί που κάθε χρόνο με τον ερχομό τους προμήνυαν και τον ερχομό της Άνοιξης . Τώρα ο πέτρινος Σταυρός έγινε μεταλλικός και η φωλιά καταστράφηκε. Απ’ τα παράθυρα έδεναν σχοινιά και αναρριχιόνταν νέοι του χωριού ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου.(παλιό έθιμο).

. Ό,τι σχετικό γνωρίζει κανείς και κυρίως για το έργο της ανέγερσης του καμπαναριού μπορεί να το καταθέσει στη σελίδα αυτή.

   Ο Μορφωτικός Λαογραφικός Όμιλος Βαμβακοφύτου επέλεξε το 1982 (100 χρόνια από το 1882) το καμπαναριό για έμβλημά του. Αποτύπωσε ανάγλυφη παράσταση του στη σφραγίδα του Ομίλου. Το ίδιο έκανε και ο Σύλλογος μεταναστών Βαμβακοφύτου.

Ας είναι το καμπαναριό μνημείο και φωτεινός φάρος στην πορεία μας, για τη μελέτη της ιστορίας, των ηθών και εθίμων, των αρετών, του χαρακτήρα και του πολιτισμού της γενέτειράς μας.

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας

ΒΑΜΒΑΚΟΦΥΤΟ ΣΙΝΤΙΚΗΣ ΣΕΡΡΩΝ

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Κέππας
ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ-ΑΠΟΓΡΑΦΕΣ -ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ
Διοικητικές μεταβολές και εξελίξεις

Σύσταση της Κοινότητας με έδρα τον οικισμό Σάβιακον. Στις 4 Ιανουαρίου 1920 με διοικητική πράξη της Νομαρχίας Σερρών ο οικισμός Σάβιακον με τον οικισμό Καμαρότι(σημερινό Καμαρωτό Σερρών) ονομάζονται Κοινότης Σαβιάκου.Με την ίδια διοικητική πράξη και ημερομηνία επίσης την ίδια ο οικισμός Καμαρότι προσαρτάται στην Κοινότητα Σαβιάκου. Στις 26 Φεβρουαρίου 1924 ο οικισμός Καμαρότι αποσπάται από την Κοινότητα και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Καμαρότι. Στις 8 Αυγούστου 1928 ο οικισμός Σάβιακον της Κοινότητας μετονομάζεται σε Κοινότης Βαμβακοφύτου. Το 1931-1932 γίνεται η διανομή των ανταλλαξίμων τουρκικών κτημάτων. Αλλά μόλις προ 30 ετών κατοχυρώνονται με πράξεις χρησικτησίας. Στις 4 Δεκεμβρίου 1997 η Κοινότητα καταργείται και συνενώνεται με το Δήμο Σιδηροκάστρου. Εφεξής αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Σιδηροκάστρου. Με την εφαρμογή του νόμου Καποδίστρια* ( Ν. 2539/97. Συγκρότηση της Πρωτοβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Φ.Ε.Κ 244/Α ) το Βαμβακόφυτο εντάσσεται στο Δήμο Σιδηροκάστρου με άλλα τέσσερα χωριά, το Καμαρωτό, το Στρυμονοχώρι το Χαρωπό και το Χορτερό. Με έδρα την πόλη Σιδηρόκαστρο που βρίσκεται στο κέντρο της περιοχής, αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα με πενταμελές Συμβούλιο και Πάρεδρο. Το Συμβούλιο διαπιστώνει τις ανάγκες και τα προβλήματα του χωριού και τα εισηγείται προς ψήφιση, έγκριση και επίλυσή τους στο Δημοτικό Συμβούλιο Σιδηροκάστρου. Με το νέο νόμο 3852/07.06.2010 Καλλικράτης* το Βαμβακόφυτο από 1ης Ιανουαρίου 2011 είναι η Τοπική Κοινότητα Βαμβακοφύτου του Δήμου Σιντικής με έδρα το Σιδηρόκαστρο.

Απογραφές*

Το 1913 με τους Α΄και Β΄ Βαλκανικούς πολέμους απελευθερώνεται η Μακεδονία, η οποία συμπεριλαμβάνεται πλέον στο Ελληνικό κράτος και γίνεται απογραφή του πληθυσμού της.Δυστυχώς δεν βρέθηκαν στοιχεία για το Βαμβακόφυτο. Οπωσδήποτε όμως υπάρχουν στα Αρχεία του κράτους. Στην Ελλάδα συστηματικά γίνεται απογραφή από το 1828. Η Στατιστική Υπηρεσία είναι υπεύθυνη για την διεξαγωγή απογραφής του πληθυσμού κάθε 10 χρόνια. Οι απογραφές του πληθυσμού Βαμβακοφύτου αρχίζουν από το 1920. Όμως τη χρονιά αυτή αρκετοί κάτοικοι είναι στρατεύσιμοι, αφού άλλωστε η Μικρασιατική εκστρατεία βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν συμπεριλαμβάνονται στην απογραφή. Το 1920 ζουν στο χωριό 734 κάτοικοι. Το 1928 απογράφονται 855 κάτοικοι. Εδώ αρχίζει να διαφαίνεται μία ανοδική πορεία του πληθυσμού. Έχουμε σε οκτώ χρόνια μια αύξηση του πληθυσμού κατά 121 κατοίκους ήτοι 14,15% (κατά μέσο όρο 15 κάτοικοι ετησίως). Tο 1940 πριν από την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου έγινε απογραφή και καταγράφηκαν 1153 κάτοικοι. Εδώ φαίνεται μια μεγαλύτερη αύξηση του πληθυσμού αλλά σε 12 χρόνια κατά 298 κατοίκους ήτοι 25,85%, (κατά μέσο όρο 25 κάτοικοι ετησίως) που κατά κύριο λόγο πρέπει να αποδοθεί στην ειρηνική περίοδο που η Ελλάδα διέτρεχε και στην οικονομική ανάπτυξη των Ελλήνων. Στη δεκαετία του ’40 λόγω των πολέμων έχουμε πάλι πτώση του πληθυσμού. Tο 1951 γίνεται απογραφή του ελληνικού πληθυσμού και στο εξής θα γίνεται ανά δεκαετία, δηλαδή κάθε πρώτο έτος της δεκαετίας. Έτσι το 1951 απογράφονται 1285 κάτοικοι.Σε 11 χρόνια η διαφορά είναι 132 κάτοικοι, ήτοι 10,27% αύξηση (κατά μέσο όρο 12 κάτοικοι ετησίως).Είναι η μικρότερη αύξηση του πληθυσμού από τη δεκαετία του 1920. Από τη δεκαετία του ’51 συνεχίζεται πάλι η αύξηση του πληθυσμού με τις γεννήσεις να πληθαίνουν, με τους ανθρώπους να οργανώνουν τη ζωή τους, να δημιουργούν οικογένειες, να κτίζουν τα σπίτια τους, να ασχολούνται με τις εργασίες τους, απαλλαγμένοι από τα δεινά των καταστροφικών πολέμων. Το 1961 φθάνουν στη μεγαλύτερη αύξηση ήτοι 1542 κάτοικοι. Εδώ φαίνεται πάλι σε 10 χρόνια μια μεγάλη προς τα πάνω διαφορά του πληθυσμού, 257 κάτοικοι, ήτοι 16,70%, (κατά μέσο όρο 25,70 κάτοικοι ετησίως). Μέχρι το 1961 δεν υπάρχουν μετακινήσεις του πληθυσμού προς άλλες ελληνικές περιοχές και στο εξωτερικό. Κατά συνέπεια η αύξηση του πληθυσμού οφείλεται αποκλειστικά στη διαφορά γεννήσεων και θανάτων. Πρέπει να τονιστεί εδώ, πως μέχρι σήμερα δεν θα υπερβεί πλέον ο πληθυσμός των κατοικούντων στο Βαμβακόφυτο. Την δεκαετία που ακολουθεί και μέχρι το 1971 η ανεργία, η χαμηλή σοδειά, η φτώχεια στέλνει πολλούς μετανάστες στη Γερμανία. Και αυτό φαίνεται καθαρά με τη μεγάλη μείωση του πληθυσμού στην απογραφή του 1971. Το 1971 ο πληθυσμός μειώνεται και κατεβαίνει στους 1249 κατοίκους. Διακρίνουμε εδώ μια μεγάλη μείωση του πληθυσμού. Σε 10 χρόνια αναφέρονται 293 κάτοικοι λιγότεροι κατά 23,45%, (κατά μέσο όρο 29 κάτοικοι ετησίως). Το 1981 δεν έχουμε σημαντική διαφορά με 1296 κατοίκους να ζουν στο χωριό. Το 1991 και ενώ παλιννοστούν πολλοί συγχωριανοί μας, εν τούτοις μειώνεται αρκετά ο πληθυσμός λόγω της εσωτερικής τώρα μετανάστευσης σε μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδος (Σιδηρόκαστρο, Σέρρες, Θεσσαλονίκη και Αθήνα), για εργασία, σπουδές, αλλά και λόγω γάμων υπάρχουν μεταδημοτεύσεις .Η απογραφή δίνει 1169 εγγεγραμμένους στο Βαμβακόφυτο. Έχουμε 127 λιγότερους κατοίκους, ήτοι 10,86% (κατά μέσο όρο 12,7 κάτοικοι ετησίως). Αξίζει εδώ να σταθούμε στους γάμους που γίνονται περίπου μέχρι την δεκαετία του ’90 και να επισημάνουμε, ότι οι νέες δέχονταν με κάποια ευκολία να παντρευτούν νέους από άλλες περιοχές και ιδιαίτερα χωριά του κάμπου, για να φύγουν από το χωριό και να απαλλαγούν από τις επίπονες αγροτικές δουλειές και ιδιαίτερα του καπνού. Αντίθετα νέες από άλλες περιοχές σπανιότατα παντρεύονταν με νέους του χωριού μας και έρχονταν να μείνουν στο χωριό και αυτό γινόταν συνήθως όταν ο νέος δεν ήταν αγρότης ή πήγαινε το νέο ζευγάρι να μείνει σε τόπο εκτός χωριού. Το 2001 είναι η τελευταία απογραφή που δείχνει μια στασιμότητα με τους 1171 απογραφέντες. Πρέπει όμως να μη παραβλέψουμε και οπωσδήποτε να συνυπολογίσουμε στην μειωτική τάση και την υπογεννητικότητα των κατοίκων, τη συνεχιζόμενη αστυφιλία και την αλλαγή του τρόπου ζωής γενικά των Ελλήνων.

*Καποδίστριας -Καλλικράτης

Σύμφωνα με το νόμο Καποδίστρια 2539/1997 έγινε συνένωση Κοινοτήτων και Δήμων σε μεγαλύτερους Δήμους, για τη βελτιστοποίηση της λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Έτσι δημιουργήθηκαν 1032 Δήμοι. Με το νέο νόμο 3852 (Καλλικράτης) που ψηφίστηκε στις 7 Ιουνίου 2010 και ισχύει από 01.01.2011 έχουμε περαιτέρω συρρίκνωση των Δήμων σε 350-380. Θα έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη αποκέντρωση της εξουσίας και πιο εύρυθμη λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών, με πραγματική και αποτελεσματική αυτοδύναμη οικονομία.

*Απογραφή.

Γενικά χαρακτηρίζεται η οποιαδήποτε λεπτομερής καταγραφή σε καταλόγους, του πληθυσμού, ή πραγμάτων. Με την απογραφή του πληθυσμού γίνεται η καταγραφή σε ονομαστικούς και στατιστικούς καταλόγους των κατοίκων μιας χώρας για δημογραφικούς κυρίως λόγους, ή για την στράτευση κ.λ.π.